ΕΟΕ 2008: Και διηγώντας τα, να κλαις…

Μπορεί για τους Κινέζους ο τυχερός αριθμός να είναι το «8» συνδυάζοντας ημερομηνία διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων και τελετή έναρξης, 8/8/2008 στις 8.08μμ, όμως για την Ελλάδα ο τυχερός μας αριθμός ήταν το «9». Και αυτό γιατί ουσιαστικά στην 9η αγωνιστική μέρα των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο καταφέραμε να κερδίσουμε σχεδόν όλα τα μετάλλια, τρία από τα τέσσερα. Την αρχή κάναμε στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών με τον Βασίλη Πολύμερο και τον Δημήτρη Μούγιο στην κωπηλασία (αργυρό) ακολούθησε το σκάφος της κατηγορίας Yngling (χάλκινο) στην ιστιοπλοϊα με τις Σοφία Μπεκατώρου, Σοφία Παπαδοπούλου και Βιργινία Κραβαριώτη και έκλεισε τη μέρα η Πηγή Δεβετζή στο τριπλούν (χάλκινο). Το τελευταίο ήρθε αρκετές ημέρες μετά στη 15η μέρα, την προτελευταία των Ολυμπιακών με τον Αλέξανδρο Νικολαϊδη στο τεκβοντό +80κ. (αργυρό).
Δύο αργυρά, δύο χάλκινα για το 2008, συγκομιδή που σίγουρα γεμίζει χαρά τα παιδιά, όμως εμάς θα πρέπει να μας προβληματίζει, επειδή πολύ απλά τέσσερα χρόνια μετά τους δικούς μας Ολυμπιακούς εκτός από λουκέτο στις περισσότερες εγκαταστάσεις της Αθήνας, «λουκέτο» έχουμε και στο αθλητικό μέρος. Καμία κληρονομιά δεν έμεινε από το 2004 και καλό θα ήταν να μην προσπαθήσουν οι παράγοντες να ρίξουν ο ένας το μπαλάκι στον άλλο, αλλά να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Η ευθύνη 100% στην ΕΟΕ
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή έχει και τη μεγαλύτερη. Ειδικά ο πρόεδρός της Μίνωας Κυριακού που χρεώνεται την μεγαλύτερη αποτυχία της Ελλάδα σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Γυρίσαμε 20 χρόνια πίσω. Το είπε η Βούλα Πατουλίδου στον ΑΝΤ-1, ο Πύρρος Δήμας και φυσικά όλοι οι άνθρωποι που γνωρίζουν καλά τον αθλητισμό. Παρά τις ατυχίες πουν υπάρχουν στο αθλητισμό και που είχε και η Ελλάδα, ουσιαστικά τα προηγούμενα χρόνια η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή δεν έκανε τίποτε για την προετοιμασία των αθλητών, απλά μοίρασε τα κρατικά λεφτά όταν αυτά ήρθαν στις ομοσπονδίες. Καμία φωνή διαμαρτυρίας, καμία ουσιαστική παρέμβαση προς την πολιτεία, κανένα… καμπανάκι δεν… χτύπησε.
Αντίθετα κατά την παρουσίαση της Ολυμπιακής Ομάδας στις 15 Ιουλίου δήλωνε: «Εικοσιτέσσερις ημέρες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Ελλάδα είναι έτοιμη να δώσει δυναμικό "παρών" στο Πεκίνο, με τη μεγαλύτερη αποστολή στην Ιστορία της. Προσωπικά είμαι αρκετά αισιόδοξος για αρκετές ελληνικές επιτυχίες. Οι στόχοι έχουν τεθεί εδώ και τέσσερα χρόνια. Η προετοιμασία άρχισε στην ώρα της και η οικονομική ενίσχυση από την Πολιτεία ήταν μεγάλη, αν και ήρθε λίγο αργά και συγκεκριμένα 18 μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα παιδιά μας δεν έχουν προετοιμαστεί όπως θα έπρεπε, γεγονός που μας γεμίζει με αισιοδοξία».
Δυστυχώς τα μετάλλια από 16 πριν από τέσσερα χρόνια είναι μόλις 4, ενώ ακόμα και ατυχίες να μην είχαμε το πολύ – πολύ να φτάναμε τα 8. Στο μισό δηλαδή της προηγούμενης διοργάνωσης, ή αν θέλετε όσα πήραμε στην Ατλάντα το 1996 με την Ατλάντα να υπερτερεί σε… χρώμα αφού ήταν 4 χρυσά και 4 αργυρά.
Το χειρότερο δεν είναι ότι… εξαφανιστήκαμε στον πίνακα των μεταλλίων. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι παράγοντες δεν κατάλαβαν, δεν πήραν… μυρωδιά, όπως λέει ο λαός μας, τι έγινε στο Πεκίνο. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, όταν ακούς από τα χείλη του Μίνωα Κυριακού: «Μη ζητάτε τις επιδόσεις της Αμερικής της Ρωσίας ή της Κίνας. Πιστεύω ότι η ομάδα πέτυχε». Η συγκεκριμένη δήλωση έγινε την ημέρα της λήξης των Ολυμπιακών και παραδέχεται ούτε λίγο ούτε πολύ το μέγεθος της αποτυχίας της ΕΟΕ. Οι αθλητές μας δηλαδή είναι ανίκανοι, υστερούν σε κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε σε σχέση με τους Αμερικάνους ή τους Ρώσους; Και αν… υστερούν τότε πως πριν από 40 ημέρες ο ίδιος άνθρωπος έλεγε ότι η «προετοιμασία άρχισε στην ώρα της και ότι οι αθλητές είναι έτοιμοι».

Η Πατουλίδου την… απάντηση
Βέβαια πριν από 16 χρόνια ήρθε η απάντηση στην προσπάθεια του Κυριακού να πει «ανίκανους» τους Έλληνες αθλητές και να είναι ο μόνος που πανηγυρίζει με 4 μετάλλια. Η Βούλα Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στη Βαρκελώνη κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και πέρασε το μήνυμα σε όλους τους Έλληνες αθλητές ότι δεν υστερούν σε τίποτα, αντιθέτως υπερτερούν σε ψυχή και πάθος. Άσχετα τώρα αν την αποτυχία ή την ανυπαρξία ορισμένοι προσπαθούν να τη χρεώσουν στους αθλητές.

Με τη γλώσσα των αριθμών
Γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα ελάχιστοι παραδέχονται τα λάθη τους και πάντα προσπαθούν να κρυφτούν, να δικαιολογηθούν, να μεταθέσουν αλλού τις ευθύνες. Είναι οι… αρμόδιοι, αλλά ούτε «άκουσαν», ούτε «είδαν»…
Είχαν έτοιμοι τη δικαιολογία περί «ανικανότητας» έβαλαν και το γεγονός ότι η χώρα που διοργάνωσε Ολυμπιακούς στην επόμενη διοργάνωση σημειώνει πτώση σε συγκομιδή μεταλλίων όπως εμείς, από το 2004 στο 2008 και θα τα καταφέρουμε να ρίξουμε αλλού το μπαλάκι, να τη… βγάλουμε καθαρή.
Οι αριθμοί όμως λένε διαφορετικές... αλήθειες:
Η Κορέα από 33 το 1988 (Σεούλ) σε 29 το 1992 (Βαρκελώνη) πτώση 12,2%, με τους Κορεάτες να είναι σταθερά στα 27 (1996), 28 (2000), 21 (2004) και 31 (2008) μετάλλια.
Η Ισπανία από 22 το 1992 (Βαρκελώνη) σε 16 το 1996 (Ατλάντα) πτώση 27,3%, η μεγαλύτερη πριν φυσικά το… παγκόσμιο ρεκόρ των Ελλήνων, 11 (2000), 5 (2004) και 18 (2008) μετάλλια δημιουργώντας μεγάλη υποδομή.
Η Αυστραλία από 58 το 2000 (Σίδνεϊ) σε 49 το 2004 (Αθήνα) πτώση 15,6%, έμειναν σταθεροί στα 46 (2008).
Η Ελλάδα από 16 το 2004 (Αθήνα) σε 4 το 2008 (Πεκίνο), πτώση 75% (!!!)
Ακόμα και 30% πτώση να είχαμε όπως είναι η μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες τρεις χώρες θα έπρεπε να έχουμε επιστρέψει από το Πεκίνο με τουλάχιστον 11 μετάλλια.
Όμως για όσους γνωρίζουν καλά τον αθλητισμό ήταν αναμενόμενο το αποτέλεσμα στο Πεκίνο, αφού επί τέσσερα χρόνια δεν έχει κάνει τίποτα η ΕΟΕ προς αυτή την κατεύθυνση. Κανένα προπονητικό κέντρο υψηλού αθλητισμού δεν δημιουργήθηκε σε καμία Ολυμπιακή εγκατάσταση αν και τις πλήρωσε από το υστέρημά του ο Ελληνικός λαός, καμία πρόβλεψη για τη μάστιγα του ντόπινγκ.
Κάτι λοιπόν δεν πήγε καλά στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.
Κάτι λοιπόν πρέπει να αλλάξει…
Για να μην μείνει η Ελλάδα απλή αναφορά στην είσοδο ως πρώτη χώρα στην τελετή έναρξης και λήξης και να κυματίζει η Γαλανόλευκη δίπλα στη σημαία της ΔΟΕ και της διοργανώτριας χώρας.