«Αδιάφορη» χρονιά, υποβαθμισμένες διοργανώσεις

Η μετά-Ολυμπιακή χρονιά όπως ονομάζεται αυτή που ακολουθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η χρονιά που οι περισσότεροι αθλητές… κατεβάζουν ταχύτητα, προτιμούν να ξεκουραστούν και να ηρεμίσουν.
Λογικό λοιπόν να υπάρχει υποβάθμιση όλων των αντίστοιχων διοργανώσεων, αφού ούτε και τα αποτελέσματά τους μετρούν για πρόκριση στους Ολυμπιακούς.
Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σε ατομικά και ομαδικά δεν έχουν το ίδιο ενδιαφέρον με αυτά της προηγούμενης χρονιάς από τους Ολυμπιακούς όπου τα περισσότερα είναι πρόκριση είτε μέσα από τα όρια που έχουν θεσπίσει οι διεθνείς ομοσπονδίες, είτε μέσα από τη θέση που θα καταλάβουν οι ομάδες.
Παράδειγμα το Ευρωπαϊκό του μπάσκετ. Η Ελλάδα κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 2005, όμως η διοργάνωση του 2007 έδινε το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς και τότε ήταν που εμφανίστηκε η Ισπανία να πάρει την πρώτη θέση.
Καλή λοιπόν μια επιτυχία, αλλά πρέπει και να κοιτάμε αν το επίπεδο συναγωνισμού είναι υψηλό.
Όχι να… παίζουμε μόνοι και να… κερδίζουμε.
Το ίδιο ισχύει και με τους Μεσογειακούς Αγώνες. Μία διοργάνωση που θα γίνει στα τέλη Ιουνίου, η Ελλάδα θα είναι από τις χώρες με τις μεγάλες ομάδες και περισσότερους από 400 αθλητές, όμως επί της ουσίας το ενδιαφέρον των κορυφαίων αθλητών ελάχιστο.
Τα αποτελέσματα τα είδαμε πριν από τέσσερα χρόνια στην Αλμερία, όπου είχαμε αγωνίσματα στο στίβο με μόλις πέντε ή έξι αθλητές και πολύ εύκολα κέρδιζες μετάλλιο και τον τίτλο του Μεσογειονίκη.
Όμως αυτές οι διακρίσεις σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες στις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ΄80.
Δεν είναι συγκρίσιμα τα μεγέθη.
Ανάλογο πρόβλημα υπάρχει και στους Αγώνες Κοινοπολιτείας που μπορεί να είναι το 2010 και όχι αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς, όμως και εκεί με τα χρόνια το ενδιαφέρον πέφτει. Και αν δεν ήταν η Βρετανία να στηρίζει τη διοργάνωση επειδή της θυμίζει άλλα… μεγαλεία τότε θα είχαν καταργηθεί.