Και ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν ότι οι αθλητές ντοπάρονται. Ανακάλυψαν τις απαγορευμένες ουσίες και τα συμπληρώματα διατροφής, ανακάλυψαν ότι οι υψηλές επιδόσεις χρειάζονται εκτός από ταλέντο και πολύ σκληρή δουλειά και κάτι ακόμα.
Το ντόπινγκ, κοινό μυστικό, σε όλου όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό ήρθε στην επικαιρότητα με την υπόθεση των 11 αθλητών της άρσης βαρών, όταν σαν φαινόμενος είναι καθημερινό και σε όλους τους χώρους άθλησης.
Μπορεί στα σχολεία να μιλούν ότι έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα ναρκωτικά, όμως στους αθλητικούς χώρους, ακόμα και σε αυτούς που δεν προετοιμάζουν πρωταθλητές υπάρχει διακίνησή τους με την μία ή την άλλη μορφή.
Καλά ποιος δεν γνωρίζει ότι οι επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα είναι πλέον εξωπραγματικές;
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι αδύνατον ακόμα και για αθλητές ομαδικών αθλημάτων να δίνουν αγώνες Τετάρτη και Κυριακή σε επίπεδο πρωταθλητισμού και να αποδίδουν;
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι περισσότεροι έλεγχοι είναι για τα… μάτια του κόσμου και όχι επί της ουσίας μιας και μπορεί να επιλέξεις το χρονικό σημείο τους;
Μα, όλοι τα ξέρουν αυτά.
Το σύστημα, όχι το Ελληνικό, αλλά το παγκόσμιο είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν τους ενδιαφέρει ο συναγωνισμός και η ευγενής άμιλα, αλλά η νίκη, η πρόκριση, ο τίτλος, το μετάλλιο.
Κίνητρα, οικονομικά και επαγγελματικής αποκατάστασης, χορηγοί, εταιρίες κολοσσοί, διαφημιστικές καμπάνιες, είδωλα θετικά στην αρχή και αρνητικά στη συνέχεια περιστρέφονται γύρω από το ντόπινγκ.
Μόνο υποκριτική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος, τη στάση της Πολιτείας, η Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, των αθλητικών ομοσπονδιών στη χώρα μας, αλλά και των διεθνών.
Όσο υψηλότερο το επίπεδο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τόσο περισσότερο γεμίζει το ταμείο τους από σπόνσορες, τηλεοπτικά δικαιώματα και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Αυτά τα γνωρίζουν όλοι.
Οι συσκέψεις των τελευταίων ημερών δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Και αυτό γιατί δεν ασχολούνται με την ουσία, ούτε κανείς ανοίγει τα χαρτιά του για το πρόβλημα. Κάθε ένας από αυτούς κρατούν τα στοιχεία για λογαριασμό του. Δεν λένε τίποτα και δεν κάνουν τίποτα.
Απλά στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο υπουργός Πολιτισμού, Μιχάλης Λιάπης θα τα πουν, θα συμφωνήσουν ότι πρέπει να παταχθεί το φαινόμενο και μετά θα τα ξεχάσουν.
Η Ολυμπιακή Επιτροπή θα κάνει ότι και στο παρελθόν, θα καλέσει τους αθλητές να περάσουν από έλεγχο πριν αναχωρήσει η ομάδα για το Πεκίνο, θα είναι όλοι καθαροί, εκτός από κάποιο «λάθος», και θα πουν ότι έπραξαν το καθήκον τους.
Αυτή είναι όλη η ιστορία.
Σύντομα και ξεκάθαρα.
Αν δεν δημιουργήσουμε νέα πολιτική στον αθλητισμό, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Τα ίδια θέματα θα μας απασχολούν και μετά από καιρό…
Το ντόπινγκ, κοινό μυστικό, σε όλου όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό ήρθε στην επικαιρότητα με την υπόθεση των 11 αθλητών της άρσης βαρών, όταν σαν φαινόμενος είναι καθημερινό και σε όλους τους χώρους άθλησης.
Μπορεί στα σχολεία να μιλούν ότι έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα ναρκωτικά, όμως στους αθλητικούς χώρους, ακόμα και σε αυτούς που δεν προετοιμάζουν πρωταθλητές υπάρχει διακίνησή τους με την μία ή την άλλη μορφή.
Καλά ποιος δεν γνωρίζει ότι οι επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα είναι πλέον εξωπραγματικές;
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι αδύνατον ακόμα και για αθλητές ομαδικών αθλημάτων να δίνουν αγώνες Τετάρτη και Κυριακή σε επίπεδο πρωταθλητισμού και να αποδίδουν;
Ποιος δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι περισσότεροι έλεγχοι είναι για τα… μάτια του κόσμου και όχι επί της ουσίας μιας και μπορεί να επιλέξεις το χρονικό σημείο τους;
Μα, όλοι τα ξέρουν αυτά.
Το σύστημα, όχι το Ελληνικό, αλλά το παγκόσμιο είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν τους ενδιαφέρει ο συναγωνισμός και η ευγενής άμιλα, αλλά η νίκη, η πρόκριση, ο τίτλος, το μετάλλιο.
Κίνητρα, οικονομικά και επαγγελματικής αποκατάστασης, χορηγοί, εταιρίες κολοσσοί, διαφημιστικές καμπάνιες, είδωλα θετικά στην αρχή και αρνητικά στη συνέχεια περιστρέφονται γύρω από το ντόπινγκ.
Μόνο υποκριτική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος, τη στάση της Πολιτείας, η Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, των αθλητικών ομοσπονδιών στη χώρα μας, αλλά και των διεθνών.
Όσο υψηλότερο το επίπεδο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, τόσο περισσότερο γεμίζει το ταμείο τους από σπόνσορες, τηλεοπτικά δικαιώματα και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.
Αυτά τα γνωρίζουν όλοι.
Οι συσκέψεις των τελευταίων ημερών δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Και αυτό γιατί δεν ασχολούνται με την ουσία, ούτε κανείς ανοίγει τα χαρτιά του για το πρόβλημα. Κάθε ένας από αυτούς κρατούν τα στοιχεία για λογαριασμό του. Δεν λένε τίποτα και δεν κάνουν τίποτα.
Απλά στη σύσκεψη που συγκάλεσε ο υπουργός Πολιτισμού, Μιχάλης Λιάπης θα τα πουν, θα συμφωνήσουν ότι πρέπει να παταχθεί το φαινόμενο και μετά θα τα ξεχάσουν.
Η Ολυμπιακή Επιτροπή θα κάνει ότι και στο παρελθόν, θα καλέσει τους αθλητές να περάσουν από έλεγχο πριν αναχωρήσει η ομάδα για το Πεκίνο, θα είναι όλοι καθαροί, εκτός από κάποιο «λάθος», και θα πουν ότι έπραξαν το καθήκον τους.
Αυτή είναι όλη η ιστορία.
Σύντομα και ξεκάθαρα.
Αν δεν δημιουργήσουμε νέα πολιτική στον αθλητισμό, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Τα ίδια θέματα θα μας απασχολούν και μετά από καιρό…
Αναρτήσεις
